Od początku dziejów Sokołowa istnieje kościół mieszczański. Pierwszy wzniesiono z drewna poza obrębem późniejszych wałów miejskich w połowie XVI wieku. Istnieje hipoteza, że stanowił punkt etapowy dla dominikanów i franciszkanów wyruszających z misjami na Ruś. Świątynia posiadała wezwanie Ducha Świętego. W roku 1657, podczas najazdu Rakoczego, została w znacznym stopniu uszkodzona. Odbudowano ją do roku 1688 i nadano wezwanie Ducha Świętego i św. Sebastiana. Kościół poświęcił w roku 1691 ks. Konstanty Przedbora z polecenia biskupa przemyskiego Grzegorza Alfreda Denhoffa. W 1784 roku świątynię tę przeniesiono do sąsiedniej Trzebosi, gdzie po kilku latach erygowano parafię pw. Opatrzności Bożej.

Miejscowa tradycja i pobożność mieszkańców zadecydowały o budowie nowego, murowanego kościoła pw. Ducha Świętego. W pierwszej połowie XIX wieku wzniesiono w tym miejscu niewielką kaplicę. W roku 1869 ukonstytuował się komitet mieszczański. Rok później przystąpiono do budowy nowej, jednonawowej świątyni wedle projektu nieznanego z imienia Wąsowicza. W roku 1890 na szczycie budowli umieszczono figurę Matki Bożej z Lourdes. Po czterech latach zainstalowano organy muzyczne. Kościółek poświęcił w 1898 ks. Jan Jędrzejowski z Kosiny. Po pożarze miasta, w latach 1904-1916 obiekt pełnił funkcję świątyni parafialnej. W latach 1935-1936 za proboszcza ks. Ludwika Bukały przeprowadzono prace renowacyjne przy budowli. W roku 1943 wprowadzono stacje Drogi Krzyżowej. W roku 1971 wykonana została skromna polichromia. Na początku XXI wieku mury kościelne zostały osuszone, a w roku 2010 staraniem ks. Jana Prucnala odnowiono elewację.

Sokołowski kościół mieszczański to budowla jednonawowa, bezstylowa. Posiada zamknięte trójbocznie prezbiterium; po jego obu stronach rozplanowano zakrystie. Ściany od wewnątrz podzielono pilastrami, na których wspiera się profilowany gzyms. Kościół posiada sklepienie kolebkowe, a zakrystia żaglaste. Chór muzyczny nad wejściem spoczywa na trzech arkadach. Fasada zamknięta została dwoma wieżyczkami oraz schodkowym szczytem. Posiada dwuspadowe dachy kryte blachą. Głównymi elementami wyposażenia świątyni mieszczańskiej są trzy drewniane ołtarze. Ich powstanie datuje się na początek lat 90. XIX wieku. Wszystkie posiadają cechy wyraźnie neogotyckie. Ściany świątyni ozdobione zostały zabytkowymi obrazami przywiezionymi z podróży po zachodniej Europie w połowie XIX wieku przez dobroczyńcę kościółka hrabiego Jana Władysława Zamoyskiego.