Na cmentarzu parafialnym w Sokołowie Małopolskim znajduje się kaplica pw. Wszystkich Świętych wzniesiona w latach 1986-1988. Przy głównym wejściu do tego obiektu wmurowanych jest kilka tablic pamiątkowych. Poświęcono je: ppor. Jakubowi Darosze, strz. Franciszkowi Smolakowi, Ignacemu Decowi, ppłk. Władysławowi Ciepielowskiemu i ppłk. Karolowi Hodale. Uwagę u należy zwrócić na trzy z tych tablic, gdyż uhonorowane nimi postaci zostały zamordowane przez Sowietów w zbrodni katyńskiej; obok nich umieszczono urnę z ziemią katyńską.

Władysław Ciepielowski urodził się 3 czerwca 1893 r. w Dzikowcu. Gdy jego matka otrzymała posadę położnej w Sokołowie, rodzina Ciepielowskich osiedliła się w tym miasteczku. Władysław Ciepielowski uzyskał wykształcenie gimnazjalne w II Gimnazjum w Rzeszowie, zdając maturę w roku 1914. Od 1912 roku należał do Związku; wraz z Jakubem Darochą i Janem Pudełkiem zorganizował oddział strzelców w Sokołowie.

W dniu 21 sierpnia 1914 r. Władysław Ciepielowski wyruszył z oddziałem Jakuba Darochy na szlak legionowy. W trakcie bitwy pod Jastkowem w sierpniu 1915 roku został ranny. W okresie kryzysu przysięgowego został osadzony w więzieniu na sześć tygodni i zdegradowany. Po opuszczeniu aresztu wcielono go do armii austriackiej i skierowano na front włoski. W listopadzie 1918 roku współorganizował w Sokołowie oddział Polskiej Organizacji Wojskowej. Po rozwiązaniu oddziału przydzielony został do 1. pułku ziemi rzeszowskiej, przemianowanego potem na 17. pułk piechoty.

Podczas walk na froncie wschodnim został ranny i dostał się do niewoli, w której przebywał do końca sierpnia 1919 roku. Od maja do lipca 1921 roku brał udział w III powstaniu śląskim. Później odbył szkolenie w Głównym Centrum Wyszkolenia w Krakowie i powrócił do 17. pułku piechoty. W okresie służby w Rzeszowie por. Władysław Ciepielowski zyskiwał kolejne awanse: w 1922 roku na stopień kapitana piechoty, w 1928 roku na stopień majora. Odznaczono go orderem Virtuti Militari V Kasy, dwukrotnie Krzyżem Walecznych i Krzyżem Niepodległości.

Władysław Ciepielowski zasłynął również jako działacz społeczny. Z jego inicjatywy powstała Fundacja im. Leopolda Lisa-Kuli wspierająca stypendiami uczniów I i II Gimnazjum oraz Szkoły Rzemiosł. Służąc w rzeszowskim 17. pułku, opracował jego historię. Amatorskie pasje aktorskie realizował w teatrze „Reduta”, sekcji rzeszowskiego „Sokoła”. Mimo pełnienia licznych obowiązków, pozostał związany z rodzinnym miastem.

W 1934 roku Władysław Ciepielowski przeniesiony został do Korpusu Ochrony Pogranicza. Później otrzymał nominację na stopień podpułkownika. Po wkroczeniu wojsk sowieckich w granice Polski we wrześniu 1939 roku trafił do niewoli i osadzony został w obozie w Starobielsku. Wiosną następnego roku został zamordowany w Derkaczach pod Charkowem.

Ignacy Dec urodził się 30 stycznia 1896 r. w Sokołowie. Wykształcenie zdobył w miejscowej szkole powszechnej i Seminarium Nauczycielskim w Rzeszowie, zdając w roku 1914 maturę. W sierpniu tegoż roku jako członek sokołowskiego Związku Strzeleckiego, wstąpił do Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym Ignacy Dec na własną prośbę przeniesiony został do formacji marszowej armii austriackiej we Włodzimierzu Wołyńskim. Do końca marca 1918 roku przebywał na froncie rosyjskim, a następnie z 33. pułkiem strzelców wyjechał do Czarnogóry i Dalmacji. Od maja do listopada 1918 roku pełnił służbę na froncie albańskim.

Po zakończeniu I wojny światowej Ignacy Dec powrócił do Sokołowa. W styczniu 1919 roku rozpoczął pracę w miejscowej szkole męskiej. W związku z walkami polsko-ukraińskimi powołany został do służby kancelaryjnej w 17. pułku piechoty. W czasie wojny polsko-bolszewickiej pełnił służbę jako referent oświatowy w tymże pułku. W 1921 roku sokołowianina mianowano podporucznikiem. Nieco wcześniej przeniesiony został do rezerwy.

W odrodzonej ojczyźnie Ignacy Dec kontynuował swą służbę na niwie oświatowej. Do roku 1934 pracował w Sokołowie. W roku 1923 uzyskał patent nauczycielski, zaś rok później ukończył Państwowy Wyższy Kurs Nauczycielski we Lwowie. Od roku 1927 pozostawał kierownikiem sokołowskiej szkoły powszechnej. Z dniem 1 października 1934 r. podjął obowiązki zawodowe w Rzeszowie, na stanowisku kierownika Szkoły Powszechnej im. Stanisława Jachowicza. Od roku 1936 pracował także dodatkowo jako nauczyciel w Zawodowej Szkole Dokształcającej w Rzeszowie.

Ignacy Dec działał aktywnie w środowisku nauczycielskim Sokołowa, a później Rzeszowa. Był członkiem ZNP, pełnił funkcję prezesa ogniska nauczycielskiego w Rzeszowie, a w latach 1934-1939 brał udział w pracach Komisji Oświatowej rzeszowskiej Rady Miejskiej. Sokołowianin zaangażował się również w prace różnych organizacji, m.in. Ligi Morskiej i Kolonialnej oraz Związku Oficerów Rezerwy. Od roku 1936 był kierownikiem Oddziału Związku Strzeleckiego w Rzeszowie. W maju 1939 roku wybrano go radnym Rzeszowskiej Rady Miejskiej. Za służbę wojskową i późniejszą działalność odznaczono go Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Krzyżem Niepodległości, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę i Złotym Krzyżem Zasługi.

We wrześniu 1939 Ignacy Dec został zmobilizowany do oddziału Policji Państwowej. Po ewakuacji na wschód przebywał w Brzeżanach, gdzie został aresztowany przez żołnierzy sowieckich. Osadzono go w obozie w Kozielsku. Został zamordowany przez Sowietów 16 kwietnia 1940 r. w Katyniu.

Karol Hodała urodził się8 października 1894 r. w Sokołowie. Wykształcenie zdobył w miejscowej szkole powszechnej i Seminarium Nauczycielskim w Rzeszowie, uzyskując dyplom w roku 1913. Jesienią tegoż roku podjął pracę jako nauczyciel w szkole w Dzikowcu. W międzyczasie został przyjęty do oddziału Związku Strzeleckiego w Sokołowie i zaczął się udzielać na niwie społecznej.

W sierpniu 1914 roku Karol Hodała wstąpił do Legionów Polskich. Walczył m.in. na froncie na Kielecczyźnie, w Lubelskiem i na Wołyniu. W następstwie kryzysu przysięgowego sokołowianin został wcielony do armii austriackiej. W tym też czasie został absolwentem Szkoły Oficerskiej w Mürzuschlag. Następnie walczył na froncie włoskim. Po upadku monarchii austro-węgierskiej powrócił do ojczyzny.

W dniu 1 listopada 1918 r. Karol Hodała wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestniczył w odsieczy Lwowa, później walczył w obronie tego miasta. Jako dowódca kompanii brał udział w bitwach wojny polsko-bolszewickiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości sokołowianin został zweryfikowany w stopniu kapitana. Później służył w Nowej Wilejce i Grodnie. Za walki w Legionach został odznaczony Krzyżem Orderu Virtuti Militari V klasy, otrzymał również Medal za Wojnę 1918-1921.

W roku 1923 podjął pracę w referacie IV Oddziału Sztabu Generalnego. W 1927 roku otrzymał awans na stopień majora, a w roku 1932 na stopień podpułkownika dyplomowanego. Jeszcze jako majorowi, w roku 1931, powierzono Karolowi Hodale dowodzenie batalionem w 28. Pułku Strzelców Kaniowskich w Łodzi. Po roku podjął obowiązki inspektora nauki w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. W lipcu następnego roku sokołowianina mianowano szefem Biura Ogólno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W październiku 1935 roku Karol Hodała objął dowództwo 3. Batalionu Pancernego. Po dwóch latach Karol Hodała objął stanowisko w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej w Modlinie, gdzie zajmował się m.in. wykładaniem taktyki wojsk pancernych.

Po wybuchu II wojny światowej Karol Hodała walczył w składzie Armii „Karpaty”. Pozostawał tam zwierzchnikiem 49. Huculskiego Pułku Strzelców. Podczas walk z oddziałami niemieckimi bronił pozycji na linii Wisłoki, Wisłoka i Sanu. 19 września 1939 r. w trakcie walk niedaleko Lwowa Karol Hodała został ranny. Oficer dostał się do niewoli radzieckiej. Był więziony w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku zaginął bez wieści. Jak się później okazało, został zamordowany przez Sowietów w Charkowie.