A A A

Najwcześniejsza wzmianka źródłowa o istnieniu cmentarza żydowskiego pochodzi z inwentarza miasta sporządzonego w 1687 roku, w którym zanotowano: „Idąc od ogrodu ku Wałowi [...] Za strugą Kirchut Żydowski”. Założony został on w odległości około 300 m na wschód od rynku, poza ówczesnymi wałami miejskimi, na obszarze tzw. Ogrodów. W 1849 roku na kirkucie tym pochowano cadyka Elimelecha z Rudnika syna Menachema Jissachara, w 1853 roku rabina Meilecha Weichselbauma, a w 1871 roku cadyka Abę Hipplera. Cmentarz miał kształt nieregularnego czworoboku. Jego granicę od zachodu stanowiła obecna ulica Jana Kochanowskiego, od południa parcela z budynkami, od wschodu łąki, a od północy wspomniana już struga, czyli ciek wodny. W okresie międzywojennym stary kirkut otoczony był szczelnym, wysokim na około 2 metry płotem z desek. Porastały go drzewa, w tym stare dęby. Znajdował się tam również drewniany ohel o wymiarach około 3 metry na 3 metry z czterospadowym dachem krytym blachą. Cmentarz został całkowicie zniszczony podczas II wojny światowej. W sierpniu 1941 roku zabrane z nekropoli nagrobki wykorzystano jako tłuczeń do utwardzenia dróg. Wycięto wówczas wszystkie drzewa, a ziemię z cmentarza wywożono furmankami na rynek w celu niwelacji terenu pod urządzany tam wówczas skwer. W 1960 roku teren po dawnym cmentarzu zajęła Gminna Spółdzielnia. W 1995 roku powstał nowy, murowany ohel. Jego pomieszczenie dobudowane zostało do budynku wagi towarowej. Umieszczono w nim dwa symboliczne nagrobki poświęcone wspomnianym cadykom.